Kenia Urlop

Góry Aberdare (ang. Aberdare Range) – góry w Afryce, położone w środkowo-zachodniej Kenii, długie na 160 km biegną na północ od stolicy Kenii Nairobi. Najwyższy szczyt mierzy 4001 m n.p.m.. Część obszaru łańcucha górskiego wraz z przyległymi terenami od 1950 roku objęta jest ochroną w ramach Parku Narodowego Aberdare (Aberdare National Park) o powierzchni 767 km².

Park dzieli się na dwie różne pod względem geograficznym części – górskie wrzosowiska oraz porośnięte gęstym lasem niżej położone tereny. Żyją tu liczne gatunki zwierząt, m. in. największa w Kenii populacja nosorożców czarnych.

Jezioro Wiktorii (Ukerewe, ang. Lake Victoria) – jezioro pochodzenia tektonicznego, położone w na Wyżynie Wschodnioafrykańskiej w kotlinie między Wielkim Rowem Zachodnim a Wielkim Rowem Wschodnim. Zaliczane jest do tzw. Wielkich Jezior Afrykańskich. Jego wody podzielone są między trzy państwa: Kenię, Ugandę i Tanzanię. Zajmuje powierzchnię 68,1 tys. km², co sprawia, że jest to największe jezioro Afryki i trzecie na świecie.

Jezioro Wiktorii leży w dorzeczu Nilu. Wpada do niego m.in. Kagera, która uznawana jest za źródłowy odcinek tej rzeki. Wypływa z niego natomiast Nil Wiktorii (zwany także Nilem Białym).

Embu, miasto w centralnej Kenii, ośrodek administracyjny Prowincji Wschodniej. Według spisu powszechnego z 1999 roku miasto liczy 31 500 mieszkańców.

Kierujac się w stronę Digo Road warto zatrzymać się przy świątyni dżinistów (Jain Temple; wejście znajduje się przy Langoni Road). Przed wstąpieniem do środka należy zdjąć obuwie.

Ten majestatyczny obiekt wybudowano zaledwie w 1963 r. Z zewnątrz wygląda jak lukrowany, a wspaniałe wnętrze – pedantycznie czyste i przepełnione niezwykłymi zapachami – ozdobiono wieloma pastelowymi zasłonami. Wszystkie malowane figurki bożków umieszczone w niszach, mają własne odprowadzenia wody, aby można je było łatwo zmywać. Wokół stropu widoczne są przepiękne, stylizowane obrazy, przedstawiające motywy z życia człowieka, nie wyłączając znanej sceny kuszenia przez węża.

Dżinizm, religia hinduska, zbliżona do buddyzmu, najbardziej rozpowszechniła się w indyjskim stanie Gujarati, z którego pochodzi większość Kenijczyków o azjatyckim rodowodzie. Reguły wiary zakazują spożywania wszelkich pokarmów pochodzenia zwierzęcego – w ekstremalnej wersji zakaz obejmuje nawet jarzyny korzeniowe. Religia służy wyzwoleniu się wiernych od całego fizycznego wszechświata, z jego wiecznym następstwem śmierci i ponownego powołania do życia.

Poniżej muzeum urządzono wybitnie nieciekawe akwarium oraz Park Węży (Snake Park), który może podobać się chyba jedynie najbardziej bezkrytycznym wielbicielom gadów.

Żyje tu kilka węży z Afryki Wschodniej i Ameryki, parę krokodyli, kilka ospałych żółwi wodnych i wychudzonych waranów. Znacznie lepsze (i tańsze) są parki węży na Wybrzeżu. W sumie, szkoda czasu i pieniędzy.

Ta sama cena i godziny otwarcia jak muzeum.

Ten portugalski fort zachował (dzięki remontom prowadzonym w minionych stuleciach) wiele ze swego oryginalnego charakteru. Niezwykła, wieloboczna konstrukcja – dzieło włoskiego architekta – zapewniała możliwość wzięcia napastników szturmujących mury twierdzy w krzyżowy ogień, kierowany z poszczególnych bastionów.

Fort jest otwarty codziennie 8.30-18.30; wstęp – 200 KSH; kustosz: PO Box 82412, tel. 011/312839. Zwiedzanie fortu najlepiej zaplanować na początek dnia. Interesującym źródłem informacji na jego temat jest sprzedawany tutaj przewodnik. Warto poświęcić więcej uwagi odrestaurowanemu budynkowi Omani House (domu omańskiego), w prawym, najdalszym narożniku patrząc od wejścia do twierdzy. Można też wspiąć się – ostrożnie, by nie uderzyć głowa o belki poprzeczne – na płaski dach, z którego roztacza się wspaniały widok na Mombasę. Na swój sposób interesujące są również latryny, mocowane do murów i zasłaniane prawdopodobnie matami.

Zwiedzając Fort Jesus łatwo zauważyć, że nie był on jedynie obronnym gmachem, lecz niewielkim, przemyślnie umocnionym miasteczkiem, które rządziło się własnymi prawami. Wznoszą się tam ruiny kościoła, był także skarbiec, a być może nawet sklepy. Przypuszcza się, że główny dziedziniec zajmowała olbrzymia ilość prostych domów mieszkalnych. W 1824 r. kapitan Owen opisał to miejsce słowami: “.. pełno bezładnie rozmieszczonych ruin, chatek i ruder, których wiele wzniesiono tam, gdzie tylko znalazło się jakieś miejsce. W większości jednak do ich budowy wykorzystywano czyści ruin, które nakrywano matami służącymi jako zadaszenie.”

Z archeologicznego punktu widzenia najciekawszy wydaje się fragment fortu od strony morza, gdzie można obejrzeć Hall of the Mazrui (komnatę Mazrui), z przepięknymi ławami kamiennymi i napisami pochodzącymi z XVIII w. Dodatkowo znajdują się tu duże ilości zawstydzających napisów wyrytych przez współczesnych turystów. W sąsiedniej komnacie wyeksponowano olbrzymia płytę tynku ze starym graffiti, nagryzmolonym przez znudzonych portugalskich wartowników. Tematykę malowideł stanowią okręty, uzbrojeni rycerze (nie wyłączając karykatur kapitana fortu, dzierżącego swą buławę), ryby, kameleon i różne inne motywy. Analfabetyzm uniemożliwił pozostawienie w tym miejscu większej ilości napisów, ale – co zastanawiające – nie ma tutaj niczego sprośnego (czyżby takie elementy zostały usunięte?). Na tym terenie funkcjonuje od lat niewielka kawiarenka, serwująca znakomity sok cytrynowy oraz restauracja muzealna – za kasą biletową – oferująca codziennie dania obiadowe i różne przekąski.

Muzeum – znajdujące się we wschodniej części fortu (niegdyś stały tam koszary wojskowe) – jest niewielkie, ale eksponaty pozwalają turystom wzbogacić swa wiedzę na temat cywilizacji Suahili i historii całego regionu. Większość ekspozycji zajmują wyroby garncarskie rodzime i importowane. Są wśród nich przedmioty pochodzące aż z Chin, liczące niekiedy ponad 1000 lat. Wiele zbiorów pochodzi od kolekcjonerów, wciąż jednak w rękach prywatnych pozostaje bardzo dużo interesujących materiałów. Wewnątrz warto zwrócić uwagę na olbrzymie rzeźbione drzwi, przeniesione z (należącego do dynastii Mazrui) domu w Gazi, a także na niezwykły kręg wieloryba, wykorzystywany jako taboret. Muzeum posiada również ekspozycję dokumentującą losy projektu odzyskania najróżniejszych przedmiotów z wraku statku Santo Antonio de Tanna, który zatonął w 1697 r. podczas próby przełamywania długotrwałego oblężenia fortu. Na powierzchnię wydobyto już około 7000 przedmiotów, ale cały statek nadal spoczywa na głębokości 16 m w porcie.